Van de predikant

Zondag 3 november vieren we de Dankdag voor Gewas en Arbeid. Vorig jaar deden we dat in De Waal, weet u nog? Met allemaal olielampjes op een gedekte tafel. Dit jaar, in eigen kerk, staat opnieuw de tafel in het midden gedekt maar nu hopelijk met zoveel mogelijk verschillende zaden en peulvruchten. Doet u mee? Heeft u mooie zaaddozen of zelfs nog stengels met mooie uitgebloeide bloemschermen of heeft u peulvruchten geoogst uit uw moestuin? Neem ze dan de komende weken mee naar de kerk. Tot uiterlijk 2 november kunt u ze in de consistorie brengen. De peulvruchten het liefst in een glazen pot, zodat ze goed zichtbaar zijn. We maken er dan een mooie opstelling van. Ook spullen voor de voedselbank zijn natuurlijk altijd van harte welkom!
Na de dienst is er koffie met (zaden)koeken/gebak en soep van peulvruchten. We proberen de dienst iets korter te houden en rond kwart voor 12 de soep te serveren.
Namens de liturgiecommissie, ds. Wikke Huizing

Als predikant maak ik deel uit van de Werkgemeenschap Noordkop. Daarin bespreken we o.a. boeken. In verschillende kerkbladen als bijv. Woord en Dienst en het Ouderlingenblad werd een boek van dr. Aarnoud van der Deijl positief besproken. Het heet De toekomst van de kerk; een essay vol rouw en hoop. Een titel die bij mij niet meteen enthousiasme opriep; eerder een soort vermoeidheid. Blijkbaar bij m'n collega's ook want niemand bood aan om de bespreking te leiden. Voor ik het wist stak ik mijn hand op... vooruit dan maar. En gelukkig, want het blijkt een heel goed boek! In de zin van dat het goed geschreven is, veel inzicht biedt en echt een eerlijk gesprek opent over de toekomst. Van der Deijl is predikant en schrijver, met een brede kennis en netwerk. Hij bespreekt allereerst 'zeven plannen die de kerk niet konden redden'. Zo noemt hij o.a. 'Rituelen opleuken; de EO-jongerendag' en: 'Verhalen ontmythologiseren: niet echt gebeurd, maar toch waar'. En 'Gemeenschappen vitaliseren: de vitale en aantrekkelijke gemeente'. Herkent u ze? Stuk voor stuk initiatieven waar hij zelf bij betrokken is geweest, die best veel gebracht hebben. Hij is er helemaal niet negatief over. Maar concludeert wél dat ze alle valse hoop geven áls je als doel had dat ze de kerk zouden 'redden'. Ze hebben zelfs misschien de ontkerkelijking wel versneld... want zijn alle meegegaan in marktdenken, zo stelt Van der Deijl. Het boeiende aan het boek is enerzijds de analyse en de rouwvolle conclusie dat de kerk (in het Westen) niet te redden is. Zij zal klein worden. Maar daarnaast gaat Van der Deijl in gesprek met een aantal mensen die juist in de afgelopen jaren van ?buiten? zijn toegetreden tot de kerk. En dat zijn geen mensen uit de Opwekkingsbeweging o.i.d. maar mensen als Stephan Sanders en Yvonne Zonderop. Die ook schrijven en vertellen in het publieke domein over hun zoek- en vindtocht. Juist zij zijn bij uitstek in staat om de vinger op de juiste kwesties te leggen. Van der Deijl legt hen de vraag voor of wij het als individuele mensen én als maatschappij wel redden zonder de kerk. En pleit met hen voor een hernieuwde nadruk op 'toewijding'. Hij eindigt met een 24-tal gespreksstellingen. Ik ben benieuwd naar het gesprek met de collega's en hoop daarvan te berichten. Voor wie mee wil lezen: De toekomst van de kerk, Aarnout van der Deijl, Uitg. Skandalon, 2023.

Wikke Huizing

Een aantal mensen uit onze gemeente die met acute gezondheidsproblemen hebben te maken (gehad), hebben een nieuw evenwicht gevonden. Niet allemaal geheel hersteld; er is blijvende schade, maar pijn en gevaar zijn voorbij. En voorzichtig nemen ze weer deel aan het (gemeente)leven. Daar zijn we blij om! En we wensen hen zo mogelijk nog meer herstel dan wel bemoediging om met de beperkingen te leven. Regelmatig worden berichten gedeeld van geboorten van kleinkinderen, filmpjes van mooie momenten in gezinnen, kinderen die trouwen of anderszins iets te vieren hebben met hun ouders en familie. Dat is altijd mooi om met elkaar mee te maken en elkaar te kunnen feliciteren! En er zijn ook de berichten over zorgen en rouw. Een zoon die ziek is, een zus die sterft, een partner die niet meer thuis kan wonen. Aandacht voor elkaars verhalen en meeleven: het is zo belangrijk en zo eenvoudig. Het doet goed om te merken dat dit volop gebeurt.

Wikke Huizing

45 Years was de titel van de film die we zagen op 27 februari jl. Ze slaat op het huwelijksjubileum dat Kate en Geoff aan het voorbereiden zijn. Een harmonieus en liefdevol huwelijk, van nauw verbonden mensen. Tijdens de laatste week voor het feest komt er echter een brief voor Geoff waarin de vondst van het lichaam van zijn vroegere vriendin wordt gemeld. Tijdens een wandelvakantie is zij in Zwitserland in een gletsjerspleet gevallen. De gletsjer is door klimaatoprwarming grotendeels gesmolten. Hij is er erg van ontdaan. En gaandeweg ontdekt Kate dat Geoff veel heeft verzwegen over zijn relatie met deze Katya. (Bijvoorbeeld dat ze zwanger was). En dat hij haar nooit is vergeten en in Kate (let ook op de naam) een bijna letterlijke vervanging van zijn grote liefde heeft gezocht en gevonden. Dit plaatst de 45 jaar van hun huwelijk in een ander daglicht. Wat vieren ze eigenlijk? Voor Kate is het een grote desillusie. Want wie is zij in dit huwelijk? Terwijl Geoff alles bagatelliseert en na een simpel excuus doet alsof er niks veranderd is.
Het gesprek na de film ging over trouw, vertrouwen en eerlijkheid. Niet als abstracte begrippen maar heel concreet binnen de karakters en verhoudingen van deze twee mensen. Voor wie hadden we het meeste begrip? Hoe moesten deze mensen verder? Kon dat nog wel?

Wikke Huizing

Lang geleden heb ik eens een hele Paasnacht doorgewaakt met een groep jonge mensen in Amersfoort. Het was een nacht vol met rustige activiteit.  Er werd toneel gespeeld, een voetwassing gedaan, gepraat, gezwegen, midden in de nacht gegeten, muziek gemaakt. We bereidden deels de dienst van de paasochtend met elkaar voor, voor de gemeente. Het was van een grote intimiteit; in het donker van de nacht voelden we ons meer één, opgenomen.
Langzaam werd het licht en na een gezamenlijk ontbijt kwamen de eerste kerkgangers binnen. De viering had door de nachtelijke wake een bijzondere intensiteit, die voelbaar was, ook voor de gemeente die de nacht niet had meegemaakt. Niemand viel in slaap. Pas in de middag van Pasen werden we echt moe. Ik ben het nooit vergeten, hoewel het maar één keer was.
Met haar project Nacht-Wacht heeft theatermaker, theoloog en schrijver (stadsdichter van Amsterdam) Marjolein van Heemstra het belang en de schoonheid van de nacht willen herwaarderen. Ze doet dat middels nachtwandelingen met kleine groepjes waarin ze laat luisteren, kijken, voelen, ruiken, en verhalen deelt. Ze vertelt erover in het radioprogramma Spraakmakers: In ons overbelichte en lawaaierige leven is het heilzaam om de stilte en het donker van de nacht opnieuw te ervaren. De nacht is tijd van herstel en groei en begin.  Dat is ook bijbels denken: in de Schrift is de nacht het begin van de dag, niet het einde. De nacht is tevens vol van leven: sonargeluiden van dieren, geursporen die naar planten leiden. Je ziet zelf bijna niks, ziet minder ver, en in plaats daarvan wordt je bekeken door dieren als bijvoorbeeld een buizerd of wezel. Heemstra beweert in het programma ook dat wie met duisternis buiten zichzelf weet om te gaan (en zeker stadsmensen hebben die omgang grotendeels verloren) ook de duisternis binnen in zichzelf beter herkent en weet te hanteren.  Zou dat een reden zijn waarom Christus in de nacht opstaat uit de dood? Dat Hij ons leert de duisternis aan te gaan, in onszelf en in onze wereld, te durven kennen, en daarmee te beheersen? Hoe het ook zij, de nacht heeft betekenis voor onze dagen. Wie daar iets van wil ervaren is van harte welkom in de Paaswake, 31 maart, 6.30 uur, De Burght. En wie meer wil horen over de 'Nachtwacht' kan luisteren naar NPORadio1/ fragmenten/Spraakmakers/ Marjolein van Heemstra.
Wikke Huizing

Het jaar 2024 is een schrikkeljaar. We krijgen er deze maand gratis een dag bij. Elk jaar dat deelbaar is door vier (maar niet door 100) is een schrikkeljaar. Het vorige was het jaar 2020. Het woord schrikkeljaar is afgeleid van het werkwoord schrikken, maar dan in een verouderde betekenis. In de veertiende eeuw betekende schrikken 'opspringen, een grote stap of sprong nemen'. Een schrikkeljaar is dus eigenlijk een jaar dat verspringt, met de stap van een dag. Dat is nodig omdat een kalenderjaar van 365 elk jaar zes uur tekortkomt in de draaiing van de aarde. Vier keer zes is vierentwintig: een extra dag. Of De Schepper het zo bedacht heeft weet ik niet natuurlijk, maar zo rekenen we de dagen. In het Jodendom wordt het verschil opgelost met een extra maand, 7 keer per 19 jaar. Zij rekent namelijk met maanjaren en die hebben maar 354 dagen. Hoe het ook zij, wij leven van dag tot dag. En dat geeft ons bestaan ritme.
"Wat is je favoriete dag?" vroeg laatst iemand. En ik wist het werkelijk niet; elke dag heeft wel iets. Soms zie ik tegen een dag op, vaker verheug ik met op de nieuwe dag; ze zijn gevuld en vol van leven. Dus antwoordde ik maar: "Vandaag!" De favoriete dag van de Eeuwige is, denk ik, de achtste dag. Dat is de dag die eigenlijk niet kan en daarom Gods tijd is; noem het voleinding of eeuwigheid. In ieder geval is het een bijzondere dag van vernieuwing, herschepping; een nieuwgeboren kind krijgt op de achtste dag zijn/haar naam. De feestdag Simchat Tora, de Vreugde der wet, is de achtste dag en het einde van het Loofhuttenfeest. Het laatste gedeelte van de Tora én het eerste worden dan na elkaar gelezen: een nieuw begin. De achtste dag is de dag die komt, om naar uit te zien. Volgens de apostel Paulus is in Christus de achtste dag aangebroken en het Koninkrijk van God onder ons. Zo bekeken mogen we elke dag leven alsof het de achtste is...!
Wikke Huizing

 

Van mijn kant deze maand een woord van dank. Voor de goede samenwerking met zoveel mensen, dit afgelopen jaar, op heel veel momenten. Elke keer ervaar ik het overleggen en praktisch organiseren als bijzonder plezierig en positief; met de organisten, kosters, kerkenraad, commissies, redactie, en zovele anderen. Er wordt met elkaar meegedacht, vooruit gedaan, achteraf nabesproken, en onderling gewaardeerd. Veel tijd en aandacht wordt gegeven door een relatief kleine groep mensen. En dat is soms best veel gevraagd. Als predikant heb ik daar grote waardering voor. Het maakt het werken in de gemeente tot een genoegen.  Nogmaals dank voor de samenwerking! En alle goede wensen voor het komende jaar.
Ds. Wikke Huizing.

In deze maand willen we kijken of we binnenkort een zangdienst kunnen organiseren. U weet, vroeger was er een commissie die "Uur voor Iedereen" vormgaf: een zangdienst, vaak met een ensemble of koor, op de zondagavond. De belangstelling ervoor liep echter terug en ook de commissie hief zichzelf op.
Toch blijft er behoefte, zoals uitgesproken op meerdere gemeenteavonden, om bekende liederen te zingen die niet in het nieuwe liedboek staan. Om een beetje zicht op die liederen te krijgen, wil ik u vragen om titels van liederen aan te leveren die u graag gezongen wil hebben tijdens een zangdienst. Graag met vermelding van de liedbundel waar het lied in staat. U kunt uw voorkeur mailen naar wikke.huizing@outlook.com. Of op een briefje in de brievenbus doen, Kogerstraat 17A. In het volgende Kerkblad leest u dan meer.
Wikke Huizing.